Σίγουρα, η υπογονιμότητα αποτελεί μια οικεία λέξη σε όσα ζευγάρια προσπαθούν να γίνουν γονείς, αντιμετωπίζοντας ωστόσο δυσκολίες για ένα μακρύ χρονικό διάστημα. Πως ορίζεται όμως η υπογονιμότητα;

Αρχικά, είναι σημαντικό να διευκρινιστεί η διαφορά της υπογονιμότητας με τη στειρότητα. Ως υπογονιμότητα, ορίζεται η αδυναμία ενός ζευγαριού να επιτύχει τη σύλληψη και να αποκτήσει παιδί έπειτα από τουλάχιστον ένα έτος συστηματικών σεξουαλικών επαφών χωρίς αντισυλληπτική προστασία. Αντίθετα, η στειρότητα ορίζεται ως η απόλυτη βιολογική αδυναμία τεκνοποίησης.

Οι παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν στην αδυναμία τεκνοποίησης μπορεί να είναι βιολογικοί, γενετικοί, ακόμη και ψυχολογικοί. Πιο συγκεκριμένα:

• • Η ηλικία στις γυναίκες αποτελεί σημαντικό παράγοντα τεκνοποίησης. Το ποσοστό υπογονιμότητας είναι 15% σε γυναίκες ηλικίας 30-35 ετών , ανέρχεται σε 31% στην ηλικία 35- 40 ετών και σε 60% σε ηλικίες άνω των 40 ετών, αποδεικνύοντας την επίπτωση του γήρατος στην ποιότητα των ωαρίων και την ομαλή λειτουργία της ωοθήκης.
  • Υπάρχουν ποικίλοι γυναικείοι παράγοντες που οδηγούν στην υπογονιμότητα όπως προβλήματα στις σάλπιγγες, στις ωοθήκες , στο ενδομήτριο , στον τράχηλο ή στον κόλπο, όπως και σε διαταραχές της ωοθυλακιορρηξίας.
  • Ανδρικοί παράγοντες που επηρεάζουν τη ποιότητα και τη μορφολογία του σπέρματος
  • Άγνωστοι αστάθμητοι παράγοντες.
  • Τέλος, υπάρχουν αρκετές συνήθειες στη καθημερινότητά μας που επηρεάζουν την γονιμότητα τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες όπως: o αυξημένος δείκτης μάζας σώματος, το έντονο στρες, η υπερβολική σωματική άσκηση, οι εξαντλητικές δίαιτες και η κακή διατροφή, το αλκοόλ, η χρήση ναρκωτικών ουσιών, οι περιβαλλοντικές και επαγγελματικές συνθήκες, η συνεχής επαφή με χημικά όπως μόλυβδο και η μακροχρόνια λήψη φαρμάκων και κυρίως αντιβιοτικών.

Για να ελέγξει το κάθε ζευγάρι τα επίπεδα γονιμότητάς του, θα πρέπει να απευθυνθεί σε έναν εξειδικευμένο γιατρό, ο οποίος με τις κατάλληλες ιατρικές μεθόδους (ιατρικό ιστορικό, έλεγχος ωοθηκών, υστεροσαλπιγγογραφία & σπερμοδιάγραμμα μπορεί να κάνει τη διάγνωση.)

Τέλος, έχοντας τα κατάλληλα δεδομένα, ο ιατρός μπορεί έπειτα να προτείνει τη κατάλληλη θεραπεία στο ζευγάρι. Συγκεκριμένα, οι προτεινόμενες μέθοδοι μπορεί να είναι είτε με χειρουργική επέμβαση είτε με θεραπεία γονιμότητας (όπως προγραμματισμένες επαφές, ενδομητρική σπερματέγχυση & εξωσωματική γονιμοποίηση με την ανάλογη φαρμακευτική αγωγή).